راهنماتو- دانشمندان از جزئیاتِ آیینِ مومیایی کردنِ مردگان در مصر باستان که سال‌ها به دنبال کشفِ آن بودند، پرده برداشتند. مومیایی‌کردن روشی بود که مصریان برای حفظ اجساد از آن استفاده می‌کردند.
به گزارش راهنماتو، سرنخ‌ها درباره جزئیات مومیایی کردن از تجزیه‌وتحلیلِ باقی‌مانده مواد مومیایی در گلدان‌هایی به دست آمده که در تنها کارگاه شناخته‌شدۀ مومیایی در مصر باستان که در نزدیکیِ اتاقک‌های تدفین واقع شده است، پیدا شده‌اند.
متخصصانِ مومیاییِ این کارگاه، مخلوطی خاص از مواد را برای مومیایی سر، شستنِ بدن، کار کردن با شکم و کبد و آماده‌سازی بانداژی که بدن را دربرمی‌گرفت، می‌ساختند.
فیلیپ استاک‌همر، باستان‌شناس در دانشگاه لودویگ ماکسی‌میلیان در دانشگاه مونیخ، می‌گوید: «متخصصان مومیایی مصر باستان دانش وسیعی در زمینه شیمی داشتند و با‌اینکه چیزی از باکتری و میکروارگانیسم‌ها نداشتند، می‌دانستند که چه موادی را باید روی پوست بگذارند تا از آن محافظت کند.»
یافته‌ها به لطف بقایایِ مواد شیمیایی‌ای به دست آمد که در 31گلدان در یک کارگاه مومیایی مصری و 2گلدان در اتاقک‌های مجاورِ تدفین پیدا شده بودند. روی برخی گلدان‌ها اسامی مواد با عنوانِ مواد مومیایی نوشته شده و روی برخی دیگر دستورالعمل‌هایی نوشته شده است که به مومیایی‌کنندگان می‌گوید هر ماده‌ای را کجای بدن باید بگذارند و روی برخی نیز هر دو عبارت نوشته است. تمام این اشیاء باستانی به سلسله بیست‌وششم مصر برمی‌گردند ـ که در بین سال‌های 664 تا 525قبل‌از‌میلاد در مصر حکومت می‌کردند ـ و همگی از گورستانی در سقاره در سال 2016 به دست آمده‌اند.
مخلوطِ مومیایی جدید
در 5عدد از گلدان‌ها برچسبِ آنتیو (antiu) خورده است. تصور می‌شد که این ماده یک نوع صمغ معطر به نامِ مَر باشد. اما در سقاره، آنتیو از ترکیبِ روغن یا قیرِ درختان سرو، ارس و سرو کوهی با چربی حیوانات به دست می‌آمده است. روی ظروفِ نگه‌داری آنتیو نوشته شده که این مواد می‌توانستند به تنهایی یا در ترکیب با ماده دیگری به نام سِفِت (sefet) استفاده شوند.
گلدان‌هایی که از کارگاه مومیایی به دست آمده‌اند، روی‌شان برچسبِ سِفِت خورده که محققان معمولاً برای توصیفِ یک روغنِ ناشناخته از آن استفاده می‌کنند. در سقاره، سِفِت، پمادی معطر بود که بر پایه چربی با افزودنی‌های گیاهی ساخته می‌شد. دو گلدانِ سفِت حاوی چربی حیوان در ترکیب با روغن یا قیر حاصل از درختان سرو بودند. گدان سوم نیز حاوی چربی و یک نوع صمغ معطر به نامِ لامی (elemi) بود که از درختان استوایی به دست می‌آید.
مصریان احتمالاً مومیایی‌کردن اجسادشان را در حدود 6330سال قبل شروع کرده‌اند. روند و آیین‌های مومیایی کردن بر حفظِ گوشت جسد تأکید می‌کند تا متوفا بتواند به جهانی که در آن زمان به عنوان جهانِ ابدیِ بعداز‌مرگ شناخته می‌شد، راه پیدا کند.
دستورالعمل‌های مومیایی کردن
روی گلدان‌هایی که در کارگاه مومیایی سقاره و اتاقک‌های تدفین پیدا شده نیز برچسب‌هایی وجود دارد که بعضی اوقات دستورالعمل مومیایی سر، آماده‌سازیِ باندهای مومیایی، چگونگیِ شستنِ بدن و کاری که باید با کبد و شکم انجام شود، را توضیح داده است. گلدان‌هایی که این دستورالعمل‌ها روی آن‌ها ثبت شده‌اند حاویِ روغن یا قیر درختان سرو، صمغ درخت پسته، روغن کرچک، چربی حیوانات، مومِ عسلِ گرماداده‌شده، یک نوع صمغ به نامِ دامار و یک نوع ماده متراکم و روغنی به نامِ قیر طبیعی هستند.
به گفته محققان درحالیکه برخی از این مواد قبلاً شناسایی شده بودند اما دامار و لامی، نخستین‌بار است که در کارگاه‌های مومیایی کشف شده‌اند. لامی ماده‌ای بوده که برای کار با ناحیه سر، کبد و باندهایی که به دور بدنِ متوفا می‌پیچیده، مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
شبکه تجاریِ گسترده مواد اولیه مومیایی
صمغ درخت لامی از نواحی گرمسیریِ آفریقا و جنوب‌غرب آسیا وارد مصر می‌شده است، این‌درحالیست که خاستگاهِ صمغ دامار جنوب‌شرق آسیا و اندونزی است.
مابقیِ مواد مومیایی از جنوب‌غرب آسیا و جنوب اروپا و شمال آفریقا که هم‌مرز با دریای مدیرانه است، به دست آمده‌اند. این یافته برای نخستین‌بار نشان می‌دهد که مومیایی‌کنندگانِ مصری به موادِ وارداتی که از نقاط مختلف جهان به مصر وارد می‌شد برای مومیایی نیاز داشتند.
مصریان به دلیلِ آنکه محصولات چوبی محدودی داشتند و تجار خوبی بودند و درعین‌حال می‌خواستند جاودانه شوند، این مواد را از هر نقطه‌ای از جهان به مصر وارد می‌کردند.
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها