راهنماتو-ساسِکسِ شرقی در انگلستان زمانی زیستگاه یک نوع دایناسورِ ماهی-خوار نیمه‌آبی با سری کروکودیل‌شکل بوده است.
به گزارش راهنماتو، دیرینه‌شناسان در دانشگاه ساوث‌همتون دندانی که در اوایل دهه 1900 پیدا شده و در گالری موزه و هنرِ هِیستینگز نگه‌داری می‌شد را یک‌بار دیگر بررسی کردند. آن‌ها دریافتند که این دندان، گونه‌ای متعلق به خانواده‌ای از اِسپینوسور‌هاست که بیش‌از 125میلیون سال قبل در جنوب انگلستان زندگی می‌کردند.
دکتر نیل گاستلینگ، ناظر این پروژه، می‌گوید: «درحالیکه به‌طور رسمی نمی‌توانیم یک گونه را از روی دندان شناسایی کنیم، اما می‌توانیم بگوییم که این دندانِ اسپینوسور با هیچ‌کدام از گونه‌های موجودی که تاکنون شناسایی کرده‌ایم، مطابقت ندارد.»
«باتوجه به تعداد زیاد این دندان‌های منفرد که در این مجموعه نگه‌داری می‌شوند، می‌توانیم بگوییم که این تازه نوکِ کوه یخ است و به احتمال قوی بریتانیا زمانی مملو از طیفی متنوع از این نوع دایناسورهای نیمه-آبیِ ماهی-خوار بوده است.»
فلس ماهی در شکمِ آن‌ها پیدا شد
گمان می‌رود که اسپینوسورها بین آب و خشکی زندگی می‌کردند و برای شکار ماهی با پوزه‌های درازشان به اعماق آب شیرجه می‌رفتند. فلس ماهی در شکم‌های آن‌ها پیدا شده است و آن‌ها در مقایسه با دایناسورهای خشکی، استخوان‌های کوچک‌تر و متراکم‌تری داشتند که به آن‌ها امکان می‌داد کنترل زیادی روی شناوری‌شان در آب داشته باشند. دندان‌های کله‌قندیِ آن‌ها نیز بیش‌تر برای رژیم غذایی مبتنی بر ماهی مناسب بود تا گوشت.
این دندان 140میلیون‌ساله در یک ساختار صخره‌ای ضخیم به نامِ ویلدِن سوپرگروپ پیدا شد که به‌خاطر فسیل‌های اسپینوسور شاملِ فسیل‌های باریونیکس که در سال 1983 در ساری (surrey) پیدا شد، معروف است.
ازآن‌زمان دندان‌های زیادی پیدا شده و به عنوان دندان‌ها باریونیکس شناسایی شدند اما کارشناسان گمان می‌کنند که این دندان‌ها به طیفی از دایناسورهای متفاوت تعلق دارند. نتایج به دست آمده از دندانِ جدید نشان می‌دهند که انواعِ متعددی از اسپینوسورها در اوایل عصر کرتاسه در این ناحیه زندگی می‌کرده‌اند.
دکتر دارِن نیاش، دیرینه‌شناس، می‌گوید: «دندان دایناسور جزئیاتِ اتمیِ متعددی را در خود حفظ می‌کند و ما می‌توانیم از تکنیک‌های تحلیلی متنوعی برای شناسایی تفاوت‌ها و شباهت‌های دندان‌ها با یکدیگر استفاده کنند.»
«یافته‌های جدید ما نشان می‌دهد که یک گونه از اسپینوسور که قبلاً ناشناخته باقی مانده بود در بخشی از تاریخِ ویلدون که به‌خوبی مطالعه نشده است، زندگی می‌کرده است و امیدواریم بقایای دیگر بتوانند دانش ما را نسبت به این موضوع ارتقاء دهند. این نشان می‌دهد که حتی مکان‌هایی مثل جنوب انگلستان که به‌نظر می‌رسد به خوبی مطالعه شده‌اند، ممکن است ظرفیت‌های تازه‌ای برای شناسایی گونه‌های جدید دایناسور داشته باشند.»
«تنوعِ محیط‌زیستِ دیرینه همیشه در میانِ صخره‌ها پنهان نیست و اغلب در داخل موزه‌ها انتظار می‌کشد تا دوباره کشف شود.»
«موزه‌ها خودشان مکان‌های هیجان‌انگیزی برای فهمِ تغییرات گونه‌ها از زمانی که در رسوبات جای گرفته‌اند، هستند.»
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها