راهنماتو-باستان‌شناسان مشغول بررسی ادعاهایی درباره پیدا شدن بقایای گروهی از انسان‌های غول‌پیکر در غارهای جنوب‌غربی آمریکا هستند؛ افرادی که ادعا می‌شود قدشان به 10فوت (تقریبا 3متر) می‌رسیده است.
به گزارش راهنماتو، جمجمه‌های حیرت‌انگیز انسان، صندل‌های 15اینچی (38سانتی‌متری) و چندین جای دست از سال 1912 در غار لاولاک در نوادا پیدا شده است که همچنان کنجکاوی دانشمندان و عموم مردم را، چه بسا بیش‌تر از 1قرن قبل، تحریک می‌کند.
بومیان آمریکایی بودند که نخستین‌بار داستان‌هایی از «غول‌های لاولاک» گفتند و آن‌ها را قبیله‌ای بی‌رحم با پوست‌های رنگ‌پریده و موهای سرخ معرفی کردند که به قبیله‌های محلی حمله می‌کردند و نهایتا در غاری گیر افتادند و برای همیشه در آن مدفون شدند.
برطبق باستان‌شناسان، این داستان احتمالا اغراق حقایق است یا حتی به کل ساختگی است اما موضوع این است که شواهدی از این افراد همچنان در غار پیدا می‌شود که باعث شده باورمندان به این داستان‌ها مشتاق‌تر شوند.
همه چیز در سال 1911 با پیدا شدند بقایای انسان‌های عظیم‌الجثه توسط دو معدنچی در غار آغاز شد. آن‌ها در غار به دنبال فضله پرندگان یا خفاش بودند زیرا از زمان‌های قدیم گفته شده بود که فضولات این جانوران منبع ارزشمندی برای حاصلخیز کردن زمین و ماده‌ای مفید برای باروت تفنگ است.
اما همانطور که برای پیدا کردن فضولات حیوانات بیش‌تر به داخل غار فرو رفتند، چیزی بیش‌تر از آنچه انتظار داشتند پیدا کردند: بیش از 60اسکلت انسان.
بعضی از این اسکلت‌ها به شکل دور-از-حقیقتی بزرگ بودند و به زعم آن‌ها قدشان به 7 تا8فوت می‌رسید. برطبق زندگی‌نامه جان تی. رید، یکی از مهندسان معدن لاولاک: «یکی از یافته‌های بزرگ او اسکلتی بود که در 20مایلی جنوب نوادا پیدا شد که در حدود 7فوت و 7اینچ (تقریبا 2متر و 35سانتی‌متر) بلندی آن بود.»
«این اسکلت یکی از «مردان غول‌پیکر» یک نژاد باستانی بود که اسکلت‌هایشان در نوادای مرکزی دفن شده است.»
هیچ شواهدی از این یافته‌ها در دسترس نیست اما کاوش‌های دیگری که در سال 1912 و 1924 انجام شد به پیدا شدن هزاران شیء باستانی انجامید.
بسیاری از این اشیاء شامل سبد، سرنیزه، بقایای پرندگان و اشیاء آیینی که روی استخوان حیوان حکاکی شده بودند، پیدا شدن‌شان محتمل بود. چندین شیء بسیار عجیب دیگر شامل صندل‌های غول‌پیکری که آثاری از فرسایش روی آن‌ها بود نیز پیدا شد.
این کفش‌ها 15اینچ (38سانتی‌متر) درازا داشتند که در مقیاس امروزی با کفش سایز 29 در آمریکا برابری می‌کند [آخرین سایز کشف در آمریکا 14 است که با سایز 45 – 46 ایرانی برابری می‌کند].
بعدها تاریخ‌گذاری کربن نشان داد که قدمت بقایای انسان و مواد گیاهی که در غار وجود داشتند به 2030 تا 1218 ق.م باز می‌گردد. یکی دیگر از یافته‌های عجیب در این غار جای دست روی سنگی بود که به نظر می‌رسید دو برابر اندازه دست یک انسان معمولی است. گزارش‌هایی که از این کاوش‌ها به دست آمد اندازه غول‌های غار را افزایش داد: در سال 1931 اعلام شد که قد این غول‌ها بین 8.5 تا 10فوت [تقریبا بین 2متر و 60 تا 3متر و 48] بوده است.
بسیاری از آن‌ها به طور مشخصی موهای قرمز داشتند که با رنگ موی قبیله محلی پایوت فرق داشت. هرچند وجود آن‌ها هنوز معما است، سنت‌های شفاهی محلی ممکن است سرنخ‌هایی درباره آن‌ها به دست بدهد. قبایل محلی درباره گروهی وحشی به نام سی-تِ-ساه، داستان‌هایی تعریف می‌کردند که به گفته آن‌ها گروهی وحشی بودند که 3000سال قبل وارد آمریکا شدند.
بر اساس اسطوره‌شناسی قبیله بومی پایوت، این گروه که موهای قرمز داشتند از بدو ورود جنگ علیه قبیله محلی را آغاز کردند. خاطرات یکی از فاتحان اسپانیایی به نام پدرو سیستا دی لئون در قرن 16میلادی نیز ظاهرا وجود یک نیروی خشن و مهاجم از بربرهای مو سرخ را تأیید می‌کرد. او داستان مردانی از نژاد پِرویی غول‌پیکر را تعریف می‌کند که «با کرجی‌هایی از جنس نی از طریق دریا وارد شدند، برخی از آن‌ها بسیار بلندقد بودند و از زانو به پایین آن‌ها مردی نسبتا قدبلند و معمولی جای می‌گرفت.»
این داستان با داستان بومیان پرویی که در سراسر دریاچه Titicaca با قایق‌هایی از نی بافته رفت‌وآمد می‌کردند، همخوانی دارد. برطبق اسطوره‌های پایوت، این قبایل نهایتا علیه سی-تِ-سا با هم متحدد شدند. آن‌ها را تا غاری تعقیب کردند، با نیزه به آن‌ها حمله کردند و در ورودی غار آتشی روشن کردند.
برخی از مهاجمان با پرتاب نیزه‌ها کشته شدند، برخی با آتش کشته شدند و برخی از دود خفه شدند. برطبق داستان‌ها همه اعضای قبیله مهاجم از بین رفتند. جالب است که شواهد باستان‌شناسی نیز از وجود شعله‌های آتشی که زمان در آنجا در گرفته بوده، حکایت می‌کند. اما برخی مورخان توضیح دیگری برای این شواهد باستان‌شناسی دارند.
اول از همه، بر اساس مطالعات دانشگاه نوادا، بقایای «غول‌پیکر» صرفا ممکن است افراد بلندقد بوده باشند که نهایتا 6فوت [تقریبا 1.82 سانتی‌متر] بلندی قدشان بوده نه 3 متر.
در کتاب تاریخی سارا هاپکینز با عنوان «زندگی در میان پایوت‌ها» اشاره‌ای به وجود این قبایل مهاجم غول‌پیکر نمی‌شود و صرفا با عنوان مهاجم از آن‌ها یاد می‌شود.
تاریخ‌نگاران می‌گویند که ماندن در شرایط آب‌وهوایی خشک و بیابایی می‌تواند رنگ موی مشکی را به سرخ تغییر دهد، که احتمالا علت سرخ‌شدن رنگ موی بقایای انسانی را توضیح می‌دهد.
علاوه بر آن، با توجه به کتاب آدریان میر، درباره افسانه‌های فسیلی نخستین کارآفرینان محلی صرفا جثه بقایای انسانی را اغراق‌آمیز توصیف کرده بودند تا گردشگران را به منطقه جذب کنند.
بسیاری از یافته‌های غار لاولاک اکنون در موزه نوادا نگهداری می‌شود.
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها