راهنماتو- وقتی سرنشینان آپولو 17 در ساعت ۲۲:۵۴:۳۷ روز ۱۴ دسامبر ۱۹۷۲ (بوقت گرینویچ) ماه را ترک کردند، کسی تصور نمی کردکه بازگشت بعدی انسان به این قمر، بیش از پنج دهه به طول بینجامد. پس از تمام این سال ها، اکنون ناسا برنامه جدیدی برای بازگشت انسان به ماه دارد. برنامه ای که تحت نام Artemis III قصد دارد تا زمینه را برای حضور طولانی مدت و حتی شاید دائمی انسان بر روی ماه فراهم کند. این اولین ماموریت تحت برنامه آرتمیس برای بردن فضانوردان به سطح ماه خواهد بود و شامل اولین زنی است که پا به ماه می گذارد.
یکی از چالش های اصلی این برنامه بلندپروازانه، انتخاب مکان مناسب برای فرود فضانوردان آرتمیس است که البته ناسا با توجه به تجربه های قبلی خود گویا بر این چالش نیز فائق آمده است. محل فرود برنامه آپولو 17 در جریان پرواز آپولو-۱۵ انتخاب شد که بین کوه‌های تایروس و دره لیترو، در لبه دریای آرامش بود. اما اکنون 13 منطقه بالقوه برای فرود فضانوردان آرتمیس 3 در نظر گرفته شده که همگی در قطب جنوب قمری قرار دارند.
مارک کراسیچ، معاون مدیر بخش توسعه کمپین آرتمیس در مقر ناسا در واشنگتن، گفت: «انتخاب این مناطق به این معنی است که ما یک گام بزرگ برای بازگشت انسان به ماه، از زمان برنامه آپولو، برداشته ایم. زمانی که ما این کار را انجام دهیم، دیگر شبیه ماموریت های قبلی نخواهد بود زیرا فضانوردان به مناطق تاریکی که قبلاً توسط انسان کاوش نشده بود می روند و زمینه را برای اقامت طولانی مدت آینده فراهم می کنند».
ناسا مناطق زیر را برای فرود Artemis III بر ماه شناسایی کرد:
- فاوستینی ریم A
- قله نزدیک شاکلتون
- اتصال ریج
- اتصال اکستنشن ریج
- لبه de Gerlache یک
- لبه de Gerlache دو
- توده د گرلاچه-کوچر
- هاورث
- توده مالاپرت
- فلات بتا لایبنیتس
- لبه نوبیل 1
- لبه نوبیل 2
- لبه آموندسن
هر یک از این مناطق در شش درجه عرض جغرافیایی قطب جنوبی قمری قرار دارند. بین آنها مجموعه متنوعی از ویژگی های زمین شناسی وجود دارد که این مناطق را به گزینه های فرود مناسب برای برنامه آرتمیس 3 تبدیل می کند. دانشمندان ناسا می گویند، قابلیت های این مناطق می تواند برای سال ها برنامه های فضایی مربوط به پرتاب و فرود در ماه را تضمین کنند.
ناسا می گوید یک تیم بزرگ از دانشمندان و مهندسان این مناطق را انتخاب کردند. آنها از داده های مدارگرد شناسایی ماه ناسا و چندین دهه اکتشافات و یافته های علمی قمری برای انتخاب این گزینه ها استفاده کردند. این تیم علاوه بر در نظر گرفتن در دسترس بودن پنجره پرتاب، مناطق را بر اساس توانایی آنها برای فرود ایمن ارزیابی کرد. این ارزیابی شامل معیارهایی مانند شیب زمین، سهولت ارتباط با زمین و شرایط نور بود. برای تعیین دسترسی، تیم همچنین قابلیت‌های ترکیبی موشک Space Launch System، فضاپیمای Orion و سیستم فرود انسانی Starship ارائه شده توسط SpaceX را در نظر گرفت.
همه مناطقی که در نظر گرفته می شوند، به دلیل نزدیکی به قطب جنوب قمری از نظر علمی مهم هستند. این منطقه ای از ماه است که دارای مناطق دائمی سایه دار و غنی از منابع و زمین های ناشناخته برای انسان است. سارا نوبل، رهبر بخش علوم قمری برنامه آرتمیس گفت: «چندین مکان پیشنهادی در این مناطق در میان برخی از قدیمی‌ترین بخش‌های ماه واقع شده‌اند و همراه با مناطق دائماً سایه‌دار، فرصتی را برای آشنایی با تاریخ ماه از طریق مواد قبلاً مطالعه نشده ماه فراهم می‌کنند.»
فرود در مناطق نزدیک به سایه دائم بسیار مهم است زیرا هم باید شرایط نوری و دسترسی به نور خورشید برای تأمین انرژی فراهم باشد و هم بتوان به راحتی به مناطق سایه دائم دسترسی پیدا کرد. جیکوب بلیچر، دانشمند ارشد اکتشاف ناسا، گفت: «توسعه این برنامه به معنای یادگیری نحوه استفاده از منابعی است که در دسترس ما هستند. یخ آب ماه از دیدگاه علمی به عنوان یک منبع ارزشمند محسوب می شود، زیرا می‌توان از آن اکسیژن و هیدروژن برای سیستم‌های پشتیبانی حیات و سوخت استخراج کرد». این منابع یخ در منطقه دائم سایه وجود دارد پس باید به اندازه کافی به آنها نزدیک بود.
ناسا قصد دارد از طریق کنفرانس ها و کارگاه های آموزشی در مورد 13 منطقه بالقوه با جوامع علمی و مهندسی به بحث و تبادل نظر بپردازد تا در مورد شایستگی های نسبی هر منطقه نظر بخواهد. این بازخورد به انتخاب سایتی که در آینده به عنوان پایگاه دائمی انسان بر روی ماه خواهد بود، کمک می کند و حتی ممکن است به ناسا کمک کند تا مناطق بیشتری را برای این موضوع در نظر بگیرد. آژانس همچنین به همکاری با SpaceX ادامه خواهد داد تا قابلیت فرود Starship به عنوان بزرگترین راکت فضایی کنونی جهان، تأیید کند و گزینه‌ها را بر این اساس ارزیابی کند.
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها