راهنماتو- در سال 2033، ناسا و چین قصد دارند برای اولین بار در تاریخ، فضانوردانی را به مریخ بفرستند. اما این سفر چالش‌های متعددی را به همراه دارد؛ از مسائل لجستیکی و فنی گرفته تا اطمینان از اینکه فضانوردان می‌توانند با چالش های سفر کنار بیایند و غذا و آب کافی برای اقامت چند ماهه در مریخ داشته باشند.
یکی از مهمترین چالش های این سفر، سلامت و ایمنی فضانوردان است که قرار است ماه‌ها در فضا سفر کنند و در معرض تشعشعات کیهانی و ریزگرانش قرار بگیرند. حتی نگرانی هایی وجود دارد که پس از ماه ها قرار گرفتن در معرض ریز گرانش، فضانوردان در سازگاری با گرانش مریخ دچار مشکل شوند. برای تعیین اینکه آیا این نگرانی‌ها تا چه حد جدی هستند، تیمی از کارشناسان پزشکی فضایی از دانشگاه ملی استرالیا(ANU) یک مدل ریاضی برای پیش‌بینی اینکه آیا فضانوردان می‌توانند با خیال راحت به مریخ سفر کرده و وظایف خود را پس از رسیدن به سیاره سرخ انجام دهند، توسعه دادند.
این مدل می‌تواند در کنار تمام آماده‌سازی‌های دیگری که باید قبل از قدم گذاشتن فضانوردان به مریخ انجام شود، بسیار ارزشمند باشد. همچنین می‌تواند برای ارزیابی تأثیر مأموریت‌های کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت که فضانوردان را بسیار فراتر از مدار پایین زمین(LEO) و سیستم زمین-ماه می‌برد، استفاده شود.
این تیم تحقیقاتی توسط دکتر لکس ون لون، محققی از کالج بهداشت و پزشکی ANU (CHM) رهبری شد، خاطرنشان می کند خطرات بالقوه برای ماموریت های مریخ بسیار زیاد است، اما بزرگترین تهدید احتمالاً زمانی است که فضانوردان در گرانش ریز سپری می کنند. این تجربه همراه با تشعشعات مخرب خورشید و منابع کیهانی، تغییرات اساسی در بدن فضانوردان ایجاد می کند.
بر اساس تحقیقات گسترده ای که در ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) انجام شده است، ریزگرانش باعث کاهش تراکم عضلات و استخوان می شود و بر عملکرد اندام ها، بینایی، سیستم ریوی و قلب و توانایی آن در پمپاژ خون از طریق سیستم شریان های بدن تأثیر می گذارد. دانشمندان می گویند، ما می دانیم که سفر به مریخ حدود شش تا هفت ماه طول می کشد و این می تواند باعث شود که ساختار رگ های خونی یا قدرت قلب به دلیل بی وزنی تجربه شده در نتیجه سفر فضایی با جاذبه صفر تغییر کند.
دکتر اِما تاکر، اخترفیزیکدان و یکی از نویسندگان این مقاله، اضافه کرد که قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض جاذبه صفر می‌تواند باعث تنبلی قلب شود، زیرا قلب دیگر لازم نیست برای غلبه بر جاذبه و پمپاژ مایعات در سراسر بدن به سختی کار کند. وقتی روی زمین هستید، نیروی جاذبه مایعات را به نیمه پایین بدن ما می‌کشد، به همین دلیل است که برخی از افراد متوجه می‌شوند که پاهایشان تا پایان روز شروع به متورم شدن می‌کنند.
اما هنگامی که به فضا می روید، کشش گرانشی ناپدید می شود، به این معنی که مایعات به نیمه بالایی بدن شما منتقل می شود که بدن را فریب می دهد تا فکر کند مایعات بیش از حد در بدن وجود دارد. در نتیجه، شروع به توالت رفتن زیاد می‌کنید زیرا بدن می خواهد مایعات اضافی را دفع کند، احساس تشنگی نمی‌کنید و به اندازه کافی آب نمی‌نوشید. بنابراین در فضا دچار کم‌آبی می‌شوید. تاکر می‌گوید، به همین دلیل است که فضانوردانی که از ایستگاه فضایی بین‌المللی باز می‌گردند، وقتی دوباره روی زمین پا می‌گذارند غش می‌کنند یا باید با ویلچر حمل شوند.
این وضعیت در سفرهای فضایی به مریخ شدیدتر خواهد بود زیرا بعد مسافت بیشتری وجود دارد و فضانوردان مدت های بیشتری را باید در چنین محیطی سپری کنند. اگر فضانوردی در مریخ با چنین مشکلاتی مواجه شود، کسی نیست که به او کمک کند برای همین دانشمندان در تلاش هستند تا چنین احتمالاتی را به خوبی درک کنند و راه حلی برای آنها بیابند. مدل آنها بر الگوریتم یادگیری ماشینی مبتنی بر داده‌های فضانوردی جمع‌آوری‌شده از اکتشافات گذشته در ماموریت‌های ISS و Apollo برای شبیه‌سازی خطرات مرتبط با سفر به مریخ است.
مدل آنها به خوبی توانست وضعیت های سلامتی را در جریان سفرهای طولانی مدت شبیه سازی کند و خوشبختانه مدل آنها می گوید که فضانوردان می توانند از چنین چالش هایی به سلامت عبور کنند. اما این شبیه سازی مربوط به فضانوردان آموزش دیده و حرفه ای است و هنوز مدل آنها برای سفرهای تجاری فضایی نمی تواند شبیه سازی دقیقی ارائه دهد. با این همه این دانشمندان امیدوارند اثرات قرار گرفتن طولانی مدت در معرض میکروگرانش را بر روی افراد عادی، کودکان و حتی رشد جنین شبیه سازی کنند. در واقع، اگر بخواهیم روزی انسان ها را برای زندگی به ماه، مریخ و سایر سیارات بفرستیم، این تحقیق بسیار مهم خواهد بود.
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها