راهنماتو-استرسِ روزمره می‌تواند تأثیرات منفی روی سلامتی ِ جسمی و روانی افراد بگذارد. اما تحقیق جدیدی که به هدایت دیوید آلمیدا، استاد توسعه انسانی و مطالعات خانواده در ایالت پنسیلوانیا، انجام شده است، نشان می‌دهد که با افزایش سن، تعداد و شدتِ عوامل استرس‌زای روزمره کاهش پیدا می‌کند.
به گزارش راهنماتو، یافته‌های این تحقیق حاوی اخبار مثبتی درباره ارتباط افزایش سن و لذت بردن از اوقات است.
آلمیدا می‌گوید: «چیزی در افزایش سن وجود دارد که باعث کم شدنِ تعداد عوامل استرس‌زا در زندگی می‌شود. ممکن است چیزی درباره نوع نقش‌های اجتماعی‌مان باشد که با گذر زمان آن‌ها را به اتمام می‌رسانیم. جوان‌ترها ممکن است که دوندگی‌های بیش‌تری از قبیلِ اشتغال و رسیدن به امور خانه و خانواده داشته باشند، که هر کدام‌شان مثال‌هایی از استرس‌های روزمره هستند. اما هر چه سن‌مان بیش‌تر می‌شود، نقش‌های اجتماعی و انگیزه‌های‌مان تغییر می‌کنند. افراد مسن‌تر درباره تمایل‌شان برای به‌حداکثر رساندنِ لذت از وقتی که در اختیار دارند، صحبت می‌کنند.»
این تیم تحقیقاتی داده‌های یک مطالعه ملی به نامِ مطالعه ملی تجربه‌های روزمره که 40000روز از زندگیِ بیش‌از 3000بزرگسال آمریکایی را در طی 20سال، از سال 1995، گردآوری کرده بود، استفاده کردند. پاسخ‌دهنده در آغاز تحقیق بینِ 25 تا 74سال سن داشتند. مشارکت‌کنندگان از طریق مصاحبه‌های تلفنی به پرسش‌هایی که سطوح استرس روزمره آن‌ها را به مدت 8روز پشت‌سر‌هم ارزیابی می‌کرد، پاسخ می‌دادند. این ارزیابی‌های روزانه هر 9سال به مدتِ 20سال تکرار شدند.
محققان طی این مدت شاهد کاهش اثرات استرس‌های روزمره بودند که هم شاملِ کاهشِ عوامل استرس‌زایی بود که افراد طی این مدت گزارش می‌دادند و هم شاملِ کاهشِ واکنش‌پذیری آن‌ها در قبال این عوامل بود. برای مثال، 25ساله‌ها در حدود 50درصد از روزها عوامل استرس‌زا را گزارش کرده بودند، درحالیکه 70ساله‌ها فقط 30درصد از روزها این عوامل را گزارش کرده بودند.
آلمیدا و تیم تحقیقاتی او علاوه‌برآنکه شاهدِ کاهشِ تعداد عوامل استرس‌زا با گذرِ سن بودند، مشاهده کردند که هر چه سن افراد افزایش پیدا می‌کند، آن‌ها واکنش‌پذیریِ عاطفی کم‌تری نسبت به این عواملِ استرس‌زا نشان می‌دهند.
آلمیدا می‌گوید: «ما به عنوان یک فرد 25ساله در قبال تجربه عوامل استرس‌زا بدخُلق‌تر می‌شویم، اما هر چه سن‌مان افزایش پیدا می‌کند، واقعاً می‌فهمیم که چطور باید مواجهه خودمان با این عوامل استرس‌زا را کاهش دهیم.»
آلمیدا می‌گوید که استرس روزانه تا اواسط سن 50سالگی با نرخی ثابت کاهش پیدا می‌کند تا به حدی می‌رسد که افراد کم‌ترین تأثیر را از مواجهه با استرس احساس می‌کنند.
درحالیکه یافته‌های آن‌ها حاکی از کاهش تعداد گزارش‌ها و میزانِ واکنش‌پذیریِ افراد به عوامل استرس‌زای روزمره تا اواسطِ 50سالگی است، اما آلمیدا تأکید می‌کند که نشانه‌های اولیه حاکی از آن است که سنین بالاتر، اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 ، ممکن است که چالش‌های تازه‌ای را به همراه بیاورند و شاهدِ افزایشِ برخی از استرس‌های روزانه در این دوره باشیم. آلمیدا می‌گوید: «رشد از سن 35 تا 65 با رشد از سن 65 تا 95 تفاوت دارد که فهمِ عمیقِ تفاوت‌های آن‌ها نیاز به تحقیقات بیش‌تری دارد.»
آلمیدا تأکید می‌کند که ما به شکل‌های متفاوتی مسن‌تر و بزرگ‌تر شدن را تجربه می‌کنیم. کیفیتِ پیری ما بستگی به چالش‌های زندگی و چگونگیِ کنترل کردنِ این چالش‌ها دارد.
«بسیاری از تحقیقات قبلی ما روی استرس‌های کوچکِ روزمره انجام شده بودند ـ دیر رسیدن به جلسات، جروبحث با شریک زندگی و مراقبت از فرزند بیمار ـ و به این نتیجه رسیدیم که واکنش‌های عاطفی ما به این رویدادها می‌توانند سلامتی و رفاه ما در آینده شاملِ ابتلا به بیماری‌های مزمن، سلامت روانی و حتی مرگ‌ومیر را پیش‌بینی کنند. یافته‌های این تحقیق جدید نشان می‌دهد که هر چه ما بزرگ‌تر می‌شویم، با این عواملِ استرس‌زا بهتر کنار می‌آییم. تجربه‌های ما از استرس‌های روزمره، به‌طور میانگین، بدتر نمی‌شوند، بهتر می‌شوند.»
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها