راهنماتو- در نزدیکی قلۀ کوهی که در غربِ پشتۀ میان‌اطلسی به زیر آب فرو رفته است، منظره‌ای از دالبُرهای برج‌هایی به چشم می‌خورد که از دلِ تاریکی سربرآورده‌اند.
به گزارش راهنماتو، این دیوارها و ستون‌های کربنیِ کرم‌رنگ در زیرِ نور وسیله نقلیه‌ای که برای اکتشاف به سمتِ آن‌ها می‌رود، به رنگِ آبیِ شبح‌وار به چشم می‌رسند. بلندیِ این برج‌ها متفاوت است و از اندازه قار‌چ‌های چتری گرفته تا سنگ‌های یکپارچه‌ای به ارتفاع 60متر را شامل می‌شوند. این باید همان شهرِ گمشده باشد.
میدانِ آب-گرماییِ شهر گمشده که در سال 2000 در عمق 700متری کشف شد، قدیمی‌ترین تهویه محیط‌زیستی‌ای است که تاکنون در اقیانوس‌ها شناسایی شده است. هیچ‌چیزی شبیه به این تاکنون پیدا نشده است.
بیش‌از 120000سال یا طولانی‌تر، گوشتۀ بالارانده در این بخش از زمین با آب دریا واکنش نشان داده تا هیدروژن، متان و سایر گازهای محلول را به داخل اقیانوس پرتاب کند. هیدروکربن‌ها در میانِ درزها و شکاف‌های این میدانِ تهویه، حتی در غیابِ اکسیژن، می‌توانند جمعیت‌های میکروبیِ جدید را تغذیه کنند.
دودکش‌هایی که گازهایی با حرارتِ تا 40درجه سانتی‌گراد را به بیرون فوران می‌کنند، خانه جمعیت‌های بزرگی از حلزون‌ها و سخت‌پوستان دریاییِ دیگر هستند. حیوانات بزرگ‌تر مثل خرچنگ، میگو، توتیای دریایی و مارماهی در این مکان به ندرت دیده می‌شوند اما وجود دارند.
با‌اینکه در این ناحیه طبیعت نسبتاً خشن است، اما پر از زندگی است و محققان فکر می‌کنند که ارزش دارد که این مکان توجه و محافظت ما را جذب کند. با‌اینکه اقیانوس‌ها در جاهای دیگر جهان نیز میدان‌های آب-گرمایی دارند اما این تنها میدانی است که وسایل نقلیه کنترل‌از‌راه‌دور توانسته‌اند تا نزدیکی‌اش بروند.
هیدروکربن‌هایی که توسطِ دودکش‌های شهرِ گمشده تولید می‌شوند، ناشی از کربن‌دی‌اکسیدِ جو یا نور خورشید نیستند، بلکه ناشی از واکنش‌های شیمیایی‌ای هستند که در اعماق کفِ دریا رخ می‌دهد.
ازآنجایی که هیدروکربن‌ها بلوک‌های حیات هستند، این احتمال وجود دارد که حیات در زیستگاهی مثلِ این آغاز شده باشد. و سیاره ما نیز تنها جایی نیست که حیات در آن شکل گرفته است.
ویلیام برازلتون، میکروبیولوژیست، در سال 2018 با اشاره به قمرهای کیوان و مشتری، انسلادوس و اروپ، گفته بود که اکوسیستمی مثلِ این می‌تواند هم‌اکنون در این قمرها فعال باشد و شاید در گذشته در مریخ فعال بوده است.
به‌رغمِ دودکش‌های آتش‌فشانیِ زیرِ آب که به دودکش‌های سیاه معروف‌اند و احتمال اینکه نخستین زیستگاه‌های کره بوده باشند در موردِ آن‌ها نیز صدق می‌کند، اکوسیستمِ شهرِ گمشده به گرمای ماگما یا مواد مذابِ آتش‌فشانی وابسته نیست. دودکش‌های سیاه بیش‌تر مواد معدنیِ غنی از آهن و گوگرد تولید می‌کنند، درحالیکه دودکش‌های شهر گمشده تا 100برابر بیش‌تر از آن‌ها اکسیژن و متان تولید می‌کنند.
دودکش‌های شهر گمشده که از جنسِ کَلسیت هستند، از دودکش‌های سیاه به‌مراتب بزرگ‌تر هستند که نشان می‌دهد به مدتِ طولانی‌تری فعال بوده‌اند. بزرگ‌ترین سنگ یکپارچه به نامِ پوزئیدون، خدای یونانیِ دریا، نام گرفته و ارتفاعش تا 60متر می‌رسد. درست در قسمتِ شمال شرقی برج، یک پرتگاه قرار دارد که گاهی فعالیت‌های کوتاه‌مدتی در آن رخ می‌دهد.
محققانِ دانشگاه واشنگتن این دودکش‌ها را این‌طور توصیف کرده‌اند که «مایعاتی را گریه می‌کنند» تا بتوانند «خوشه های ظریف و چندوجهیِ کربونات را رشد دهند» که به سمتِ بالا توسعه پیدا می‌کنند و «شبیه به انگشتانِ دست‌هایی می‌شوند که به شکلِ نیایش رو به بالا گرفته شده‌اند.»
متأسفانه دانشمندان تنها کسانی نیستند که این ناحیه اسراسرآمیز آن‌ها را به خود فراخوانده است. در سال 2018 اعلام شد که لهستان حقِ اکتشافِ معدن را در اعماق شهر گمشده برنده شده است. درحالیکه در خودِ میدانِ حرارتی چیز با ارزشی برای استخراج وجود ندارد اما تخریب اطراف شهر می‌تواند پیامدهای ناخواسته‌ای برای آن داشته باشد.
دانشمندان هشدار داده‌اند که هر نوع توده یا ترشحاتی که از اکتشاف معدن ایجاد شود، می‌تواند به راحتی این زیستگاه استثنائی را نابود کند. برخی از کارشناسان درخواست کرده‌اند که شهر گمشده در میراث معنوی یونسکو ثبت و از این شگفتیِ طبیعی، قبل از آنکه خیلی دیر شود، محافظت شود. شهر گمشده هزاران سال به عنوانِ شاهدی بر نیروی پایدارِ زندگی استوار ایستاده است. فقط موجوداتی مثل ما می‌توانند آن را خراب کنند!
دیدگاه شما چیست؟
دیدگاه ها